Guilty pleasures

Een van mijn 'guilty pleasures' is bingo. Onschuldig vermaak met een sociale functie. Voor ouderen is het soms hun enige uitje in de week. Een middagje eenzaamheidsverlichting met vaste tafels voor de bezoekers, afhankelijk van de mobiliteit. Omdat tante Marijke geen bingo meer kon draaien vanwege ineens dood, ga ik tegenwoordig naar de boodschappenbingo. Ik heb enorme bewondering voor de organisatoren die toch maar iedere week weer tafels vol boodschappen aanschaffen en keurig gesorteerd opstellen. Tante Marijke zou er trots op geweest zijn: twee tafels voor 'de hoekjes', twee tafels voor 'de onderste en de bovenste rij' en een voor 'de volle kaart'. Soms wordt er gespeeld voor 'de kleine straat', 'de middelste rij' of 'de postzegel'. Ik weet nog niet goed welke tafel daarbij hoort, want ik ben nogal eens de weg kwijt, maar de omroepster nooit. Het wc-papier en de wasmiddelen gaan er altijd als eerste uit, gevolgd door de chips en de koekjes.

Als je later komt, begint een ander vast voor je te spelen. En als jouw vervoer er eerder is, maakt een ander jouw kaart wel af. Je 'ze-neemt-altijd-dat' gekozen prijs krijg je dan de keer erop wel. Af en toe is het best opletten geblazen; Bingo! moet vooral niet te vroeg worden geroepen. En, ja, die fout heb ik ook al eens begaan omdat het getrokken cijfer op het display verschijnt net voordat het nummer klinkt.

Vandaag was een goede dag: peper, vaatwasmachinetabletten, koffiefilters en koekjes, ohh, en mosterd. Die koekjes gingen naar mijn moeder omdat ik ze anders toch maar in een keer opeet. Mijn moeder heeft beduidend meer zelfbeheersing.

Uiteraard had ik de boodschappen ook in mijn supermarkt kunnen halen, of, modern, thuis laten bezorgen. Maar ik zie mijzelf niet Bingo! roepend door de Albert Heijn lopen of de boodschappenbezorger met die woorden aan de deur begroeten. Hoewel, ik ga het toch eens proberen. Kijken of iemand zegt: Wat? Zij alweer? Dat is al de vierde keer, wat zeg ik, de vijfde! Rotkaarten vandaag.