Eigenlijk is er voor iemand met creatieve aspiraties geen ontkomen aan; vroeg of laat hakkel je je in het Frans door Parijs op zoek naar precies dat ene winkeltje waar men alle noodzakelijkheden voor het maken van tassen verkoopt. Mando dus. Voor de ruiten een ratjetoe aan stof dat zich deftig als gordijn voordoet. Precies om 14.00 wordt dat opzij geschoven om de rij wachtenden binnen te laten. En in die rij kun je maar beter de eerste zijn. Er wordt ruim tijd voor iedere klant uitgetrokken, en ook de laptop die gebruikt wordt voor het doen van zaken wordt niet tot enige snelheid gemaand. Ruim de tijd dus om al wachtende te kijken wat je nog aan hebbedingen zou willen meenemen, ware het niet dat je door de stoffige bomen het in diverse vitrines verstopte bos niet meer ziet. Nee, dit is het soort winkel waar je óf zelf weet wat je nodig hebt voor je binnenstapt, óf je laat adviseren.
Ik behoorde tot de eerste categorie. Met een foto op mijn telefoon en na mijn ingestudeerde tekst: 'Vous avez quelque chose comme ça?', wist de dame achter het dikke plexiglas uit een overvolle vitrine twee tangen te vissen. De prijs rolde traag uit de laptop. Na wat geharrewar -nee, doe maar de kleine, oh nee doe maar de grotere- kon er tot aankoop worden overgegaan (eigenlijk wilde ik gewoon de goedkopere, maar ja dat woord had ik niet paraat). Om de aankoop te voltooien, de eerste daar, werden eerst al mijn gegevens zorgvuldig op een formulier ingevuld en vervolgens nog zorgvuldiger in de laptop ingevoerd. Achter mij groeide de rij, in mij groeide de schaamte. Van dat laatste had alleen ik last, de geduldig wachtenden waren bekend met het systeem. Bij het betalen bleek er nog btw bovenop te komen (excusé, even vergeten) waardoor ik uiteindelijk met een veel te dure tang buiten stond. Maar wel gekocht in Parijs, in het Frans en op zijn Frans.
Reactie plaatsen
Reacties