Een merkje is het kroontje op het werk van de maker. Een signatuur op een schilderij. Het eikenblaadje met de letters 585 op goud. De juiste initialen op oud Delfts Blauw. Iets dat zegt: kijk eens, dit is echt.
Tegenwoordig is het merk zelf soms het hele product. Een tas, trui of T-shirt waar letters zo'n beetje het enige is dat de ene tas van de andere onderscheidt. Van die letters die iedereen wel ergens op kan plakken en zeggen: kijk eens, nagemaakt.
Mijn merken zijn gedeponeerd, dat is vast een stap, maar nog steeds pas het begin van het verhaal. Dat merk moet, om mijn stempel te drukken en om 'echt' te zeggen, ook nog op die tas.
En dát is nou net niet zo eenvoudig als het lijkt. Slagstempels nummer één en twee vroegen om een ferme klap van een hamer. En de ene hamer is de andere niet. De terugslag van de foute hamer gaf een waardeloos resultaat. Een bewogen foto zeg maar. Zonde van het leer. Op naar een systeem waarbij de stempel wordt verhit en het merk in het leer wordt gebrand. Nu komt dat oh-zo-handige apparaat van mij uit China, en daar wordt het nut van een bruikbare gebruiksaanwijzing nog steeds net niet helemaal ingezien. Maar, vele trials en errors later was de afbeelding dan toch geslaagd. Dacht ik.
Vol trots naaide ik het labeltje op het riempje om er daarna (waarom altijd weer pas daarna) achter te komen dat 'mijn' leer geheugen had, en na wat trekken en strekken mooi weer terug naar z'n eerste imprint terugveerde. Als een Tempur-matras. Lekker dan. Blijkbaar eigen aan snelgelooid leer. Oh.
Een kwartje viel. Zouden die meegeleverde, gouden en zilveren stripjes dan toch een doel dienen? Maarre, wat is in godsnaam de goede en de foute kant? En hoe krijg ik ook de onderkant van alle, ik bedoel alle, 'a'tjes en de h'tjes erop?
Reactie plaatsen
Reacties